بیاد داشته باشیم نفس جانبازان شیمیائی به شمارش افتاده .

یادمون باشه

 سهمیه ای، دختری نیست که به ناحق

 صندلی بچه های دیگه رو  اشغال کرده.

سهمیه ای، دختریست که وقتی تو در کلاس های گاج و قلم چی نشسته بودی ،

 او در ناصرخسرو به دنبال دارو برای پدر جانبازش بود.

همان دختری که وقتی نیمه شب کنج خانه میخواست درس بخواند ،

ناله های پدر روحش را آزار می  داد.

دخترکی که روز کنکور با سرفه های پدری شیمیایی بدرقه شد.

 همان دختری که با دیدن هر بی حجابی  در خیابان

 و با شنیدن هر سرفه ای از پدر درد کشید.

همان دختری که با دیدن هر تاول به بدن بابا مرد و زنده شد!

و همان دختری که هیچگاه به جواب این سوال نرسید:

مردم  به  پدر من مدیونند یا پدرم به مردم!؟؟؟